آخرین ماه گرد

    سلام به دوستای گل و مهربون 

اول از همه با کمی تاخیر میلاد امام زمان (عج ) را به همتون تبریک میگم . 

شب میلاد امام (عج ) مامانم من را برد تو کوچه جشن بود کمی آنجا نشستیم بابایی هم از کاشان رسید آمد پیشمون و کلی من و بوس کرد و باهام بازی کرد . بعد با مامانم رفتیم خونه دوستش آنجا جشن بود و یه خانمی میخوند و بقیه دست می زدند و هل هله می کردند . 

آخر جشن هم یه کیک بزرگ آوردند و بین همه تقسیم کردند . 

  

  وقتی برگشتیم خونه من حسابی شاد بودم و کلی خندیدم و بابام یه تصویر استثنائی از خندم ثبت کرد .

 

 دوشنبه هم که من وارد دوازدهمین ماه زندگیم شدم . بعداز ظهر به اتفاق مامان و مامانی رفتیم فروشگاه و بعد هم رفتیم یه شیرینی فروشی تا مامانم کیک هاش را برای جشن تولد یک سالگیم ببینه و از همان جا هم برام یه کیک کوچیک خریدند و آمدیم تو راه یک کمی دیگه خرید کردیم . آمدیم خانه و مراسم عکس اندازون را شروع کردیم . 

البته مامانم برام یک کلاه هم خرید ه بود که من یک کمی هم از زری های دورش میترسیدم . 

  

و این ماه برای اولین بار کیک تولدم را بریدم .

 

 مامانمم که فهمید من با اون کلاه مشگل دارم کلاهم را عوض کرد و من کلی شاد شدم  . 

 

 

 ای بابا چه زود گذشت انگار دیروز بود خانم دکتر من را از دل مامانم بیرون آورد . اینجوری که زمان میگذره فکر کنم فردا باید برم مدرسه

 

  و اما کارهای جدیدی که من میکنم که در شب تولدم به اوج خودش رسید و مامانم همش میگفت وای چقدر شیطون شدی . 

زیر میز و صندلی را نگاه میکنم و چیزایی که اون زیر انداختم اگه ببینم میرم برشون میدارم . 

  

 یه مبل هایی تو خونمون هست که قبل هر کاری می کردم نمی تونستم برم زیرش اما شب تولدم کشف کردم که اگه دست و پاهام را خم کنم میتونم برم منم وقتی توپم رفت زیر مبل خودم را کشوندم زیر مبل و توپم را گرفتم اما وقتی خواستم بیام بیرون گیر کردم و جیغ کشیدم . 

مامان و بابام هم برای اینکه من را بیرون بیارند مجبور شدند مبل را از زمین بلند کنند . 

دیگه اینکه همچنان عاشق آب و حمامم و فقط فرقش اینه که دیگه لازم نیست کسی من را ببره تو حموم تا خودم صدای آب را میشنوم دوان دوان میرم تو حموم البته میدونید که من چهار دست و پا میدوم .

  

چون بابام بیشتر وقتایی که تو خونست پشت کامپیوتر نشسته و بازی میکنه منم دلم می خواد زودتر بزرگ بشم تا مثل بابام بتونم با این دستگاه بازی کنم البته بازی کردن با این دستگاه یه بدی هم داره و اون اینه که همسر آدم همش با آدم دعوا میکنه . 

اما من به خودم قول دادم بازی هام را تا وقتی خونه بابام هستم بکنم و رفتم سر خونه زندگی خودم دیگه این کار ها را نکنم .

 

 من دیگه اگه دستم را به جایی بگیرم میتونم بایستم و اینجا خیلی شجاع شدم دستم را از دسته مبل برداشتم و همچنان ایستادم . 

 

 حتی الان  مدت زمان بیشتری میتونم با کمک واکرم بایستم .

 

و حرف آخر که این روزها تو خونمون همش حرف جشن تولد یک سالگیمه و این موضع کلی فکر مامانم را به خودش مشغول کرده  

حالا ببینیم قراره برام چیکار بکنند . 

اولین مریضی

 سلام به دوستای خوب و مهربون 

همون طور که تو پست قبل گفتم در راستای تجربه اولین ها من برای اولین بار مریض شدم . 

و چشمتون روز بد نبینه چه مریضی سختی بود . 

سرفه هایی میکردم که قلب هر شنونده ای را به درد می آورد . بعدش هم دردم میومد گریه می کردم . 

 

همش تب داشتم و هی میسوختم . ۵ شبه تمام تا صبح نخوابیدم و از شدت درد و تب نالیدم و گریدم و جیغیدم.

 

 مجبور بودم روزی چند بار با شکنجه تمام دارو بخورم . 

اما بازم گاهی که یه ذره حال داشتم به امور مورد علاقم رسیدگی می کردم . 

یکی از امور مورد علاقم کشیدن سیمه . هر جا سیمی ببینم که از پیریزی آویزانه میرم اونو میکشم حتی اگه زیر صندلی باشه .  

 

به خاطر مریضیم مامانم من را کمتر میبرد حمام . من نمیدونم مریضی چیکار به حموم داره . 

حالا که شرایط انقدر برای ما سخته لااقل ببریدم حموم تا یک کمی شاد بشم .

 

 اونوقت منم حوصله ام میاد سر جاشو  خودم دندونمو نشونتون میدم .

 

 یه خورده هم شکلک هایی در میارم که بعد از یه دوره مریض داری خستگیتون در بره .

 

 

  و اما حالم که بهتر شد حرکت جدیدی یاد گرفتم و اون پرت کدن اشیا است . 

و از بین همه پرت کردن توپ بیشتر سرگرمم میکنه .

  

سرعتمم تو چهار دست و پا رفتن زیاد شده و توپ را پرت میکنم و خودمم دنبالش میرم . 

 

 و یکی دیگه از سرگرمی هام عقب و جلو کردن این گلدونه البته چون گلدون کنار تلویزیونه گاهی هواسم پرت میشه و میشینم تلویزیون می بینم . 

وسایل توی میز تلویزیونم خیلی دوست دارم اما نمیتونم برشون دارم چون وقتی میخوام بگیرمشون دستم به یه دیوار شیشه ای میخوره . 

و این مریضی باعث شد من بدخواب بشم و شبا تا ساعت ۱ و گاهی ۲ بامداد بیدارم . 

این عکس پایین هم که می بینید ساعت از ۱۲ گذشته و مامان و بابام دارند تکرار جومونگ را میبینند .

 

 تو مریضیم من حسابی بی اشتها شدم و اصلا غذا نخوردم . دور اول آنتی بیوتیکام که تمام شد یه ذره اشتهام بهتر شد و یه شب سوپم را کامل خوردم ومامانم انقدر خوشحال شد که به بابام گفت جایزش ببریمش پارک .

 

 

 و بالاخره من برای اولین بار دیشب رفتم آرایشگاه که موهام را کوتاه کنم . 

 

 تعجب نکنید من از اول تا آخرش مثل مردها نشستم که آرایشگر موهام را کوتاه کنه و بعد از ۵ دقیقه یک دفعه به طور ناگهانی یادم افتاد که بچه ام و باید جیغ و داد راه بندازم .

  

 البته بعد از اینکه آمدیم خانه با بابا رفتم یه دوش گرفتم و یه چرت هم زدم و سر حال شدم.

 این کلاه را هم دایی احسان از شمال  با یه شلوارک و یه کایت برام خریده . و چون من نمیزارم سرم بمونه مامانم اینا کلی سرکار بودن تا موفق شدن این عکس را بگیرند . 

 

 

 این عینک را هم کیش که بودیم مامانی برام خرید تو خونه دوست ندارم بزنم اما اگه تو روز از خونه بیرون بریم و آفتاب باشه میزنم تا چشمم اذیت نشه .

 

و دیشب برای اولین بار وقتی مامان و بابام داشتند عکس های دوربین را می ریختند رو کامپیوتر من دستم را به دسته مبل گرفتم و ایستادم و از تو ساکم یه مشما در آوردم و شروع کردم با دندونم پارش کنم . 

میگما دارم یواش یواش خیلی بزرگ میشم .