خاطرات روزهای گذشته ۳

و اما من سه هفته اول زندگیم بدجوری ترسیده بودم نه اینکه روز اول تو بیمارستان گریه که کردم اون بلاها را سرم آوردن آقا ما مگه دیگه جرات میکردیم گریه کنیم .جامون خیس میشد،گشنمون میشد صدامون در نمی آمد اگه کسی به دادمون میرسید که میرسید اگه نه که واویلا

تا اینکه مامانم عذاب وجدان میگرفت و هی بهم میگفت بچه آخه من از کجا بفهمم کی گشنه ای کی خیسی؟ باید یه صدایی کنی یه گریه ای ما را خبر کنی .

منم دیگه یواش یواش فهمیدم که اینجا همه با من مهربونند و من هر چی آتیش بسوزونم بازم دوستم دارند روشم را عوض کردم

.یه شب بینیم کیپ شده بود نمیتونستم نفس بکشم گریه میکردم . مامانم هم فکر میکرد من گشنمه بهم شیر میداد حالا با بینی کیپ ده آدم را پر کنند چی میشه منم مجبور میشدم جیغ بکشم .

این مامانم هم مثل اسپند بالا و پایین می پرید . هی میگفت آی بچم مریضه و از این حرفها .

خلاصه این شد که پای ما به طب دکتر باز شد از این دکتر به اون دکتر .

این مامان و بابای بنده خدای من اولش فکر کردند که دکترای من را عوض کنند من شبا میگیرم میخوابمو میزارم اونها هم بخوابند .

مشکل دیگه منم این بود که طعم شیر مامانم بدجوری به دلم نشسته بود و همش دلم میخواست بخورم .

خلاصه ماهمش در حال شیر خوردن بودیمو مامانم چشم به ساعت میدوخت و رکوردهای من را ثبت میکرد . شاید باورتون نشه یه شب از 12 شب شروع کردم تا 12 ظهر روز بعد یه دفعه احساس کردم همه وجودم پر از شیره گفتم ای بابا حالا چیکار کنم دیدم چاره ندارم مجبورم برگردونم خلاصه این مامانم هم که همیشه زیر دست و پای ما خواب میره خوابش برده بود که یکدفعه از حجم شیری که روش خالی شد از خواب پرید یادش بخیر اون شب ما خونه مامانی خوابیده بودیم یکدفعه مامانم فریاد زد یکی بیاد این بچه را ببره دیگه طاقت ندارم.

حالا انگار چی شده بود

خلاصه که این روزها مامان من مدعیه که خیلی خستش کردم بقی اعضای خانواده هم از تغییر روش ناگهانی من شگفت زده شدند

تو پست هایبعدیم بیشتر براتون از شیرین کاریهام میگم

این یه عکس از حضور من در اولین مهمانی اینجا من 16 روزه هستم